Dichterbij gekomen blijkt het een indrukwekkende villa te zijn die eenzaam aan de voet van de bergtop Pico de la Zarza ligt. De villa lijkt onbewoond. Na een wat grondiger onderzoek blijkt dat drie bejaarde broers enkele ruimten rond de grote patio bezetten. De vloer van die patio is echter bedekt met uien, andere lokale groenten en zelfs gedroogde heek tussen de palmen en fruitbomen. In een hoek staat een verroest wagenonderdeel waar het Duitse merk ‘Krups’ nog op te lezen is. Aan de gezichten van de wat wereldvreemd aandoende broers is moeilijk af te lezen hoe oud ze zijn en ze stellen zich afhoudend op.

Door de ramen kijkend kun je zien dat binnen veel deuren zijn afgesloten of dichtgemetseld en rond de villa liggen nog de laatste sporen van prikkeldraadomheiningen. Al deze wat typisch aandoende zaken blijken de vruchtbare voedingsbodem te vormen voor velerlei legendes rond het geheimzinnige gebouw.

Gustav Winter

Wel bekend is dat het ooit werd gebouwd in opdracht van de in 1893 geboren Duitse ingenieur en kolonel Gustav Winter. Hij zou het als zomerverblijf hebben gebruikt. De villa komt in het verder vrij desolate landschap erg massief en daardoor indrukwekkend over. Er zijn twee verdiepingen gedeeltelijk in de rotsachtige berghelling gebouwd en het huis moest duidelijk een weelderige indruk maken. Grote booggewelven, Duits houtsnijwerk, deuren met het wapen van de familie Winter er zorgvuldig ingewerkt, bewerkte houten leuningen en bijzondere details - zoals de fontein in de vorm van een krokodillenkop in een hoek van de patio – bevestigen dit.  

Don Gustavo El Alemán

Door de Engelse geheime dienst werd Winter beschouwd als nazi-spion en vertrouweling van Adolf Hitler. De meeste eilandbewoners noemden hem echter met veel respect Don Gustavo el Alemán. Eeuwig met zonnebril, in het zwart gekleed en altijd begeleid door zijn zwarte hond. Winters weduwe, Isabel Winter-Althaus, vertelde lang geleden dat de belangstelling van haar echtgenoot voor Fuerteventura tijdens verkenningstochten rond de Canarische Eilanden met zijn zeiljacht ‘Argo’ ontstond.

Don Gustavo verliet al vroeg zijn vaderland en vertrok naar Argentinië. Toen hij terugkeerde was de Eerste Wereldoorlog uitgebroken en werd zijn schip door de Engelse marine tegengehouden. Winter werd als verdachte van spionage gevangen genomen door de Britse geheime dienst. Hij ontsnapte via het Nederlandse oorlogsschip ‘Hollandia’ en kwam uiteindelijk in Spanje terecht. Door zijn uitstekende beheersing van het Engels en zijn neutraal klinkende achternaam kon hij voor Brits onderdaan in nood doorgaan. In het tijdens de Tweede Wereldoorlog neutrale Spanje studeerde hij af als ingenieur en stond aan de basis van verschillende projecten in Murcia, Valencia, Zaragoza en Madrid. Op Gran Canaria richtte hij een elektriciteitsbedrijf (CICER) op.

Huis aan het einde van de wereld

Winter besloot zijn vakantiehuis te bouwen op het schiereiland Jandía, een tot dan toe onbelangrijke appendix in het zuiden van Fuerteventura. Al snel bleek zijn wens te zijn het gehele schiereiland op te kopen. Helaas voor Don Gustavo was dat destijds verboden om voor buitenlanders, dus besloot hij in juli 1937 het schiereiland te huren van de toenmalige eigenaar. Later bemachtigde hij zijn zeggenschap over Jandía via een omweg. Hij investeerde in het Spaanse bedrijf Dehesa de Jandía S.A. en liet zich tot bestuurder ervan benoemen en kocht Jandía.

Winter wist tot vreugde van de plaatselijke bevolking na de Tweede Wereldoorlog wonderen te verrichten met het aanvankelijk nutteloos lijkende stukje aarde. Hij liet tientallen waterputten bouwen en beplantte de hellingen van de hoogste pieken van het eiland met dennen. Ook zette hij een omvangrijke tomaten- en granenteelt op en exploiteerde hij vele kuddes geiten en schapen. Hij verhandelde kaas, melk en wol op de markt van Las Palmas op Gran Canaria. Dit alles deed hij in naam van Dehesa de Jandía. Tot hij tussen 1946 en 1950 zijn eigenaardige villa in the middle of nowhere bouwde. In die tijd liet hij ook de weg aanleggen die het dorpje La Pared verbond met het gehucht Cofete. Deze weg wordt nu El camino de los presosgenoemd vanwege het pikante feit dat gevangenen uit het nabijgelegen concentratiekamp Tefía voor de bouw ervan opdraaiden. 

Redder van nazi-kopstukken

Jarenlang werd Villa Winter streng bewaakt, al was de familie er nooit. Iedereen die bij het huis in de buurt wilde komen diende zich te identificeren bij de bewakers. Arbeiders werden door Don Gustavo in grootste geheimhouding speciaal naar Cofete gehaald om voor hem te werken. Na werktijd dienden zij Fuerteventura weer te verlaten. Lange tijd was het gehele schiereiland verboden terrein. Bizar is dat het gebouw op een stuk grond staat dat exact hetzelfde model heeft als het gehele eiland Fuerteventura. Bovendien komt de positie van de villa op het stuk grond precies overeen met de positie die deze op het eiland zelf inneemt. Er gaan verhalen dat de villa via ondergrondse gangen zou zijn verbonden met een geheime aanmeerplaats voor duikboten en met geheime bunkers in de bergen erachter. Op het vliegveldje, dat mede dankzij inspanningen van Winter zou zijn aangelegd, waren volgens overlevering opvallend veel militaire bewegingen.

De strategische ligging van de villa zou eveneens kunnen duiden op het feit dat deze werd gebruikt voor geheime militaire acties en als provisiestation voor Duitse onderzeeërs. Een aan het strand gelegen kerkhof vlakbij de villa leidt in dit verband ook nog steeds tot speculaties. 

Afgesloten deuren

Bovenstaande opmerkelijke ‘feiten’ en geruchten werden nog eens gevoed door mensen die in de loop der jaren wél in de villa zijn geweest. Op dit moment is het gebouw - zij het met toestemming van één van de gebroeders die er nu wonen - toegankelijk. Niet volledig maar de patio, de kamers er omheen, de toren en enkele delen van de kelders zijn te betreden. De sfeer die er hangt is opmerkelijk, raadselachtig en enigszins intimiderend. Deels door de verlatenheid van de locatie en de ruïneuze staat waarin het gebouw verkeert, maar ook door de vele afgesloten deuren naar onbekende ruimtes erachter.

Op de bovenste verdieping liggen vijf volledig betegelde kamers. De keuken onderin het gebouw heeft zodanige afmetingen dat er – zoals vaker werd gesuggereerd – met gemak een klein leger gevoed had kunnen worden. De drie verdiepingen van de toren zijn via een gammele ladder te betreden en de toren bevindt zich in een niet al te goede staat. De functie van de toren is nooit echt duidelijk geworden. In de toren verwijzen de dimensies van de daar bevestigde zekeringskast naar het grote aantal apparaten dat er wellicht ooit mee verbonden was. Over de betegelde kamers gaan fascinerende verhalen dat deze tijdens en na de Tweede Wereldoorlog zouden zijn gebruikt door plastisch chirurgen die vluchtende nazi-kopstukken voorzagen van een nieuw uiterlijk, alvorens zij definitief naar Zuid Amerika vertrokken.

Uniformen van de Wehrmacht

Filmregisseur en bewoner van Fuerteventura Hans Wernicke bracht enkele jaren geleden een geheim bezoek aan Villa Winter waarbij hij een aantal dozen vol met uniformen van de Wehrmacht aantrof. De connectie met nazi-Duitsland werd eveneens gelegd doordat geallieerde schepen rond de Canarische Eilanden tijdens de Tweede Wereldoorlog herhaaldelijk werden aangevallen door Duitse onderzeeboten, ook op momenten dat die elders veel harder nodig waren. Slechts weinig mensen waren getuige van wat er zich tijdens de Tweede Wereldoorlog in en rond de villa af heeft gespeeld. Alle bewoners van het nabijgelegen gehucht Cofete waren destijds naar andere delen van het eiland verbannen. 

Zwarte lijst

De tot nu toe meest concrete ‘connectie’ tussen Gustav Winter en nazi-Duitsland is een zwarte lijst die in maart 1993 door de Spaanse krant El País werd gepubliceerd en was gebaseerd op een lijst van de geallieerden vlak na de Tweede Wereldoorlog. Tussen de 104 namen van vermeende geheim agenten voor nazi-Duitsland prijkte ook die van Don Gustav Winter. De lijst verstevigt slechts enkele vermoedens, maar bevestigt nog steeds niets.

Enige zaken blijven fascineren; waarom zou Don Gustavo, kolonel en ingenieur, zich zo ingezet hebben voor stimulering van landbouw en economie van een verlaten stuk grond in de Atlantische Oceaan, terwijl zijn vaderland in oorlog was? Waarom legde hij een weg aan die nooit werd gebruikt? Waarom bouwde hij een villa waar hij nooit in woonde op het meest afgelegen deel van het eiland? Waarom kent de villa meerdere, volledig betegelde en afgesloten ruimtes terwijl het enkel een zomervakantieverblijf zou zijn? Waarom werd het huis zo zwaar bewaakt? Waarom wordt er jaren na verkoop door de erfgenamen van de familie Winter aan een bedrijf dat er een luxe hotel wilde vestigen nog steeds niets met het pand gedaan? Waarom variëren meningen over de in 1971 gestorven Don Gustavo van ‘aardig doch rechtvaardig’ tot ‘uitbuiter met enkel oog voor zichzelf die de plaatselijke bevolking terroriseerde?’

Alle vermoedens werden door zowel de Duitse als de Spaanse pers en autoriteiten uitvoerig onderzocht. Nog steeds is er geen enkel feit bevestigd dan wel definitief weerlegd, dus de kans is groot dat de legendes het eeuwige leven zullen hebben.