Door Alfonso XIII uitgenodigd voor diens huwelijk, bracht prins Jegait Singh met zijn hofhouding enkele dagen door in Madrid. Om zich te verpozen in afwachting van het koninklijke huwelijk bezocht hij dansclub ‘El Kursaal’ waar op dat moment de zestienjarige Anita Delgado haar danstalent tentoonspreidde. Nog onbewust van de sensationele koerswijziging die dit zou betekenen voor haar levenspad, liet zij zich maandenlang uitgebreid het hof maken door deze voorkomende Indiase prins.

Angst voor schandaal

Javier Moro, schrijver en uiterst gefascineerd door het levensverhaal van Anita Delgado, volgde tijdens zijn literaire reis naar India haar voetsporen en tekende zijn ervaringen op in het boek ‘Pasión India’ (Indiase passie), dat prompt een bestseller werd. Het hoge sprookjesgehalte van het door vele ogen en cameralenzen gevolgde sprookjespaar, spreekt al decennialang tot de verbeelding van velen.

De grote belangstelling voor het boek wordt echter door de nazaten van de maharadja van Kapurthala niet gewaardeerd. Volgens hen zou het boek uitsluitend uit sensationele leugens bestaan. Op dit moment stellen zij alles in het werk om publicatie van de Engelse editie op de Indiase markt en een verfilming van het boek te voorkomen. De Spaanse actrice Penélope Cruz kocht de filmrechten en wil zelf Ana Delgado vertolken in een Hollywood/Bollywood-productie.

Waardevolle erfenis

Het hoge sprookjesgehalte van het huwelijk tussen de prins en zijn Malagueña van eenvoudige komaf én de geplande verfilming van hun levensverhaal, wisten de waarde van exclusieve sieraden van de Indiase prinses tot grote hoogten op te stuwen. Sotheby’s veilde in 2007 in Londen de sieraden voor een totaalbedrag van maar liefst 870.343 euro. Anita’s zoon en enige erfgenaam, Ajit Singh, had besloten afstand te doen van deze in edelstenen vervatte nagedachtenis aan zijn moeder.

Op dezelfde veiling was voor een halssnoer van grijze parels uit de achttiende eeuw van Marie Antoinette geen bieder te vinden die er diep genoeg voor in zijn buidel wenste te tasten. Alle acht stukken van Anita Delgado waren daarentegen in een mum van tijd verkocht.

In de leer voor prinses

De prins trok al zijn oosterse trucs uit de kast om Anita tot een huwelijk te verleiden. Na een aantal afwijzingen ging ze op aandringen van haar Madrileense studentenvrienden eindelijk overstag. Met haar ouders en zusje vertrok ze naar Parijs, alwaar ze op sobere wijze in 1908 in het Europese huwelijksbootje stapte, in afwachting van de huwelijksvoltrekking in vol ornaat, die in India plaats zou gaan vinden.

In de tussentijd verbleef Anita in Parijs met een hofdame terwijl haar prins de hele wereld afreisde. Madame Dijon was belast met de taak Anita een snelcursus ‘prinses’ te geven en haar alle vaardigheden aan te leren die in India van de Malagueña - eenmaal getransformeerd tot prinses - verwacht zouden worden.

De Spaanse leerde alles over de Indiase etiquette, diende vlekkeloos Frans en Engels te leren spreken en werd bijgebracht hoe ze moest tennissen en paardrijden. Lessen met alle ins en outs over haar nieuwe vaderland completeerden het geheel. Haar luxe doch monotone dagen werden zo nu en dan opgefleurd door een bezoek van haar maharadja.

Reis naar het einde van de wereld

De vier weken lang durende reis per boot van Parijs naar het verre India viel Anita erg zwaar vanwege het definitieve afscheid van haar familie. Het vooruitzicht van het sprookjeshuwelijk dat haar te wachten stond, hielp maar matig. Van Bombay reisden de Indiase prinses en haar hofdame naar Kapurthala, een klein koninkrijk in het noorden van India aan de voet van de Himalaya, naast Punjab.

Aan het begin van de twintigste eeuw werd India bestuurd door 562 maharadja’s. Sommige vorsten waren diep religieus, andere charmant en verleidelijk, wreed of Spartaans, ruw of wereldvreemd en alle waren op hun eigen manier excentriek. Zo nodigde de heerser van Punjab op het huwelijk van zijn favoriete hondje maar liefst driehonderd mensen uit en de maharadja van Alwar begroef als hij genoeg van ze had zijn Hispano Suiza’s in de heuvels achter zijn paleis. Enkele lieten ook onuitwisbare herinneringen achter vanwege hun rechtvaardige en aimabele karakters. Zo ook de maharadja van Kapurthala.

Prinselijk leven

Jejait Singh was van nature open, erg progressief en royaal. Hij schonk zijn koninkrijk tientallen scholen, ziekenhuizen en rechtbanken. Twee van zijn in totaal vijf vrouwen - Anita was de vijfde - en bijna al zijn minnaressen waren Europees. Hij was opgegroeid in overweldigende weelde en woog op zijn elfde al meer dan honderd kilo. Daardoor kostte hij de staatskas jaarlijks op zijn verjaardag een vermogen. Om het volk bij de feestelijkheden te betrekken was het in Kapurthala de gewoonte dat een equivalent van het gewicht van de prins in geld aan de bevolking te schenken.

De prins liet zich echter niet door zijn gewicht belemmeren en werd dagelijks door de straten van zijn stad gedragen om in contact met het volk te blijven. Leergierig als hij was, wilde hij alles weten over het ‘moderne’ Europa en zodra hij kon, reisde hij af naar het verre continent.

Gouden kooi

De nazaten van Jejait Singh zullen vooral doelen op de buitenechtelijke relatie die Anita onderhield met haar stiefzoon, Charanjit,  ook  Karan  genoemd, die  uitgebreid  in  het  boek besproken wordt. Tijdens een van haar vele reizen naar Europa kreeg zij een verhouding met deze zoon van een van de andere echtgenotes van haar maharadja. Anita zou zelfs zwanger van hem zijn geraakt, waarop zij door de maharadja werd gedwongen het te laten weghalen.

De relatie tussen het paar was overigens uiterst liefdevol en romantisch begonnen: vanaf het moment dat Anita in Kapurthala aankwam werd haar niets in de weg gelegd. Haar echtgenoot bouwde een overdadig paleis voor haar - een replica van dat in Versailles - en nam haar mee op zijn reizen naar Zuid-Amerika, Afrika en Europa.

Steeds vaker echter liet hij haar achter in India waar zij dan veelvuldig te maken had met de jaloezie van de andere vrouwen, die niet konden verkroppen dat de maharadja zo dol was op de beeldschone, humoristische en intelligente Spaanse.

Ondertussen baarde zij, na een zware zwangerschap, haar enige zoon. Met de tijd verloor het huwelijk met haar prins helaas ook steeds meer glans. Het paar besloot in 1925 te gaan scheiden. Anita vertrok met haar zoon naar Europa, waar zij haar laatste liefde beleefde met haar secretaris en tevens achterneef. In het diepste geheim deelden zij haard en bed omdat de genereuze Jejait Singh, nog steeds dol op zijn prinses, haar tot zelfs na zijn dood in 1949 bleef onderhouden.

Als twee maharadja’s leefde het koppel afwisselend in Parijs en Madrid, totdat Anita in 1962 relatief onverwacht stierf in de armen van haar zoon. Met haar dood eindigt ook het hedendaagse sprookje van een eenvoudig burgermeisje uit Málaga dat als Indiase prinses de wereld veroverde.