Mariët Meester blijkt een meester te zijn in het optekenen van het dagelijks leven. Ze vermengt haar scherpe observaties met verragaande historische wetenswaardigheden en overgeleverde feiten op zo'n manier dat een kleurrijk en tot het einde toe erg boeiend verhaal het resultaat is.

Voor wie in Andalusië woont, of er langere tijd aaneengesloten leeft, is het boek De tribune van de armen een feest van herkenning, maar toch ook weer niet, omdat Mariët continue met zaken op de proppen komt die verrassen en verwondering wekken en tot dan toe nog onbekend waren. Net alsof hetgeen je latent wel wist pas helder naar de oppervlakte komt drijven met haar woorden. We spraken telefonisch over haar boek.

Het boek in het kort

In 1985 vertrok ze samen met haar vriend naar Andalusië om er een paar maanden in het dorp Periana neer te strijken. Twee jaar later keren de twintigers terug om met een ezel van Sevilla naar Granada te trekken. Tijdens die tocht stuit Mariët op een berichtje over de Semana Santa in Málaga waarin gesproken wordt over een gevangene die jaarlijks door een van de broederschappen ritueel wordt vrijgelaten. Dit raadselachtige feit fascineert de in het Nederlandse gevangenisdorp Veenhuizen geboren en getogen schrijfster zo, dat ze zich decennia later in 2015 met haar vriend in Málaga vestigt om het fenomeen te onderzoeken. 

De tribune van de armen

Het koppel strijkt neer in een appartement op niet zomaar een plek: het is een pleintje met een zeer eigen karakter met een bonte verzameling van bewoners. Het ligt net buiten de recent flink opgeknapte en opgepoetste binnenstad. VAnuit haar grote raam ziet Mariët het dagelijks leven van haar nieuwe buurtgenoten als een film aan zich voorbijtrekken en zegt daarover: 'Ik zit altijd graag op de tribune van de armen, zoals de titel van het boek aangeeft. Ergens waar je het echte leven meemaakt. Het is misschien wat minder luxe, maar je zit wel tussen de echte mensen. Minder luxe was dat het plein in een wat moeilijke wijk ligt. 'Zo'n wijk waar je overdag mensen in pyjama ziet lopen en die dan op de binnenplaats een vuurtje stoken', aldus Mariët. 'Maar dat zijn natuurlijk ook de leukste wijken. Dat vind ik het mooie in Málaga, dat alles wat rommelig is, dat menselijke. Dat heeft de keerzijde dat het een beetje viezer is, maar het heeft ook wel iets ontspannends. Ik verlang daar gewoon heel erg naar terug vanuit Nederland.' 

Met het plein als uitvalsbasis duikt ze onverschrokken in het thema van de mysterieuze vrijlating door de broederschap van El Rico, een van de veertig broederschappen die Málaga telt en ook meteen een van de oudste. Ze weet steeds verder door te dringen in de catacomben van een van Andalusië's meest wonderlijke tradities, die al 250 jaar standhoudt. Tegelijkertijd leert ze veel over de speciale viering van Semana Santa in Málaga. 

Lees meer over wat Mariët ontdekt in het hele interview op de website van Especial Life, het blad waarin het artikel werd gepubliceerd en klik door naar pagina 6.